W końcu zamknę tamten ból

-

Przeczytałam gdzieś, że główną siłą pchającą nas do działania są nasze własne nieprzepracowane traumy. Tak. To właśnie one niezależnie od nas samych kierują naszym życiem. Moją traumą jest moja mama. Umierała kilka miesięcy w hospicjum na raka. I nie potrafiłam jej pomóc. Choć mogłam zrobić więcej. Zawsze można więcej. Pamiętam to uczucie bezsilności. Teraz to ono daje mi siłę. Gdy wracasz do mnie pod ich postacią. Bezdomnych i opuszczonych. Opiekuję się nimi, mamo, jakbym opiekowała się tobą, wtedy w hospicjum. I tym razem się uda. Nie dam im tak łatwo umrzeć. W końcu zamknę tamten ból. I odzyskam spokój. Choc, czego bym nie zrobiła, wciąż czuję niedosyt. Przeprowadzę ich nad przepaścią. Dam każdemu z nim naloxon i uratuję przed przedawkowaniem. Otworzę dla nich drzwi ośrodka całą dobę, żeby wiedzieli, że nie są sami, że zawsze jestem dla nich. Przytulę, nakarmię i opatrzę ich rany. Nie widzę dla siebie innej drogi. Nie widzę dla świata innej drogi. Czasami, gdy tracę wiarę, patrzę na twoje zdjęcie. Moje ulubione zdjęcie, gdy mnie przytulasz. Jesteś taka żywa i uśmiechnięta. Zrobili o mnie niedawno reportaż w gazecie. Usmiecham sie na zdjeciu. A ja naprawde wciaz tylko placze. Nazwali mnie aniołem bezdomnych. A ja nawet nie jestem pewna czy anioły istnieją. Zapisałam się do kościelnego chóru, ale tylko po to, żeby wieczorami nie być sama. Czy gdyby istniały anioły pozwalałyby na to całe bezsensowne cierpienie i umieranie? Pastor z chóru mówi, że jesteśmy zbyt mali, żeby pojąć wielki boski plan. Co to za plan, gdy jedni płaczą, aby inni mogli się śmiać? Moje ciało coraz bardziej boli. Robi się coraz większe i cięższe. Jestem wtedy bliżej ciebie i bliżej moich bezdomnych. Na poziomie bólu łatwiej nam przestać uciekać i nawiązać prawdziwą rozmowę. Upodabniamy się do siebie i nawzajem leczymy. Ja ich z lęku, że inni ludzie potrafią tylko ranić. Oni mnie z poczucia winy i samotności.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Musimy się upewnić, że pacjent jest bezpieczny i jest mu wygodnie

-
Obraz
Pani na szkoleniu tłumaczy, że się wznosimy na wyższy poziom człowieczeństwa. Poziom, gdzie nie ma zgody na wykluczanie i wytykanie innych palcami. Wyższy poziom partnerstwa i higieny. Naloxonu i uśmiechniętych igieł. Pani mówi, że jesteśmy strzykawowymi bohaterami. Że trzeba edukować i budować relację, że to cywilzacyjna choroba duszy, Gabor Mate, Carl Rogers, Micheal Foucault. Że należy heroinistów przysposabiać w bezpiecznym robieniu zastrzyków, bo większość z nich, mimo że wykonuje to codziennie, nie ma o tym pojęcia. To pierwszy krok ku piękniejszej i oszczędnej przyszłości, bo przecież nie dość, że to słuszniejsze, to i tańsze niż leczenie zakażeń wirusami krwiopochodnymi. Jeszcze nadejdzie taki dzień, że w każdym mieście otworzą ośrodki, gdzie w przyjaznej i bezpiecznej atmosferze pacjenci będą mogli zażywać heroinę. Problemem jest wciaż stygmatyzacja i brak sterylności i to, że źle się nakłuwają i niszczą sobie żyły. Do tego używają tych samych strzykawek i przenoszą ż...
Czytaj więcej

David Hume przygląda się chłopcu i dziewczynie

-
Obraz
  Na podstawie filmu "Oslo, 31 sierpnia " - Chciałabym nauczyć się rysować i narysować obraz, który wyraziłby to, kim naprawdę jestem, chciałabym podróżować, schudnąć, kupić dom na wsi, czuć się wolna, mieć wielu przyjaciół, zasadzić drzewo, nauczyć się przygotowywać doskonałe danie, zacząć kąpiele w zimnej wodzie, pływać z delfinami, przezwyciężyć wszystkie fobie i lęki, cały dzień leżeć i patrzeć się w chmury, przebiec maraton, zobaczyć coś tak pięknego, że będę o tym pamiętała do końca życia, wygrać na loterii, mieć pracę, w której czułabym się spełniona, chciałabym się z tobą zestarzeć i czuć, że jestem zawsze przez ciebie kochana. A ty ? – piękna, młoda dziewczyna z Indonezji przerwała i zapytała siedzącego naprzeciwko niej pięknego, młodego chłopca z Bułgarii. Młody, piękny chłopiec z Bułgarii uśmiechnął się, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Chwycił dziewczynę za rękę i pocałował. David Hume przyglądał się pięknej, młodej dziewczynie z Indonezji i pięknemu, młodemu chłop...
Czytaj więcej

Pułkownik Piotrek chce zostać opiekunem piłkarza Janusza

-
Obraz
  Piotrek chce zostać opiekunem Janusza i Wendy poprosiła Janka, żeby pomógł Piotrkowi w uzyskaniu zasiłku opiekuńczego. Wcześniej trener Janek pomógł Januszowi w uzyskaniu zasiłku z tytułu choroby alkoholowej, tak że Janusz nie musi już martwić się pracą ani opłatami za mieszkanie socjalne. Janusz twierdzi, że był kiedyś wybitnym piłkarzem polskiej ekstraklasy, jednak kontuzja zrujnowała mu karierę. Teraz, mimo wysokich zasiłków, ledwo co wiąże koniec z końcem. Wendy, co prawda, zapisała go na program darmowego alkoholu, jednak racje etanolu przydzielane Januszowi z rządowych funduszy wydają się nie wystarczające. Wendy widzi jak Janusz więdnie w oczach, gdyż cały zasiłek, zamiast na jedzenie, wydaje na alkohol. Wendy tłumaczy Januszowi, że przy jego chorobie musi przynajmniej dobrze się odżywiać. Wendy jako nauczycielka „Słońca” uczy go gotować zupę warzywną. Uczy go również angielskich słówek związanych z gotowaniem zupy. Trudno jednak, żeby Janusz skupił się na nauce angielskie...
Czytaj więcej