Jan Sobkowski "Lepiej nie mówić nic"

Ta cała zasiłkowa pomoc jest jak gra. Kto opanował jej zasady, może w Zjednoczonym Królestwie żyć wiecznie, nie imając się ni pracy ni większego wysiłku. Oczywiście nikt nie wymaga od oczekującego zasiłkowej pomocy rozumienia zasad tej gry. Od tego są już doradcy tacy jak trener Janek. Uczą się nocami w zasiłkowych równaniach, faulach, autach i wykresach, by każdy zgłaszający się do nich petent nie wyszedł od nich z pustymi kieszeniami.   A jest o co powalczyć: zasiłki Zjednoczonego Królestwa - w łącznej liczbie 28 - mienią się kształtami i kolorami: dla starych, dla młodych, dla matek, dla dzieci, dla chorych, uzależnionych, bezrobotnych. Równania zasiłkowe oczywiście nie są proste, pełno w nich labiryntów, ślepych uliczek i wyjątków. Zgłaszający się do urzędu po pomoc zwykły potrzebujący - choćby nie brakowało mu rozumu i chęci - sam z góry skazany jest na porażkę, nawet jeśli umierałby z głodu czy byłby śmiertelnie chory. W systemie, który obsługuje miliony, panuje zasada sprawiedli

I znowu ta sama gadka o pasji i budowaniu dynamicznego zespołu. Partyjno-korporacyjna nowomowa NGOsów na modłę brytyjskich hipokrytów: cwaniaczków wypierających swe własne cwaniactwo, udających nie tyle przed innymi, co przed samymi sobą, że nie mają tego wszystko w dupie.  Zupełnie inaczej niż w Polsce, gdzie bycie cwaniaczkiem, jest swego rodzaju cechą pozytywną, dzięki której przetrwaliśmy zabory i PRL. Dlatego też Polacy tak dobrze poradzili sobie na emigracji w UK, gdzie państwo udaje, że ufa obywatelowi a obywatel państwu. Przy odrobinie wschodnioeuropejskiego cwaniactwa można się tu więc wygodnie urządzić. Polscy UK dezerterzy szybko nauczyli się jak zdobyć mieszkanie komunalne a potem wykupić je za 10 procent wartości. Przyczynili się tym samym do kryzysu mieszkaniowego w Wielkiej Brytanii, gdyż w pewnym momencie zabrakło mieszkań socjalnych, a sam program wykupu mieszkań wycofano.  A zapotrzebowanie na mieszkania komunalne było ogromne. Brytyjskie państwo opiekuńcze stworzyło