Jan Sobkowski "Lepiej nie mówić nic"

Dobry pan dyrektor oznajmił, że z bólem opuszcza aparat organizacyjny "Słońca", aby objąć równie ważną służbę dyrektorską w Grinpisie. "Słońce" i jego członkowie pozostaną jednak na zawsze w złamanym sercu pana dyrektora. Zarząd intensywnie pracuje nad rekrutacją nowego, równie wspaniałego pana dyrektora, który będzie kontynuować jego dzieło zakończenia bezdomności, nierówności i zła w Zjednoczonym Królestwie. Uprasza się przy tym pracowników o wyrozumiałość i jeszcze większe zaangażowanie w Sprawę. W ramach hasła "Więcej za mniej". Każdy przecież rozumie, że kowid, inflacja, wysokie ceny gazu, i wypłaty w tym roku naturalnie podniesione być nie mogą. Będzie trzeba również zwolnić część pracowników, co oczywiście nie wpłynie na poziom wspierania podopiecznych, jeśli tylko ilość wspierania przekuje się w jego jakość. Każdy przecież wie, że jeden prawdziwie oddany pracownik może wyrobić normę większą niż dziesięciu pracowników nieoddanych. Jako główny oręż s

Stuk-puk, stuk-puk. Pani dyrektor-dowódca batalionu "Słońce" wchodzi energicznie do biura, stukając po oficersku obcasikami. Pośpiech jej jest jak najbardziej uzasadniony, gdyż symbolizuje powagę walki toczonej przez batalion "Słońce". Walki z bezdomnością, nierównością, ubóstwem. Choć tak naprawdę chodzi tu o zapchanie poczucia wewnętrznej pustki i braku celu samej pani dyrektor a szerzej: bogatych obywateli Zachodu.  Pani dowódca sympatycznie wita się z podwładnymi - wojowniczkami. Pyta o ich ulubione ciastko, budując w ten sposób przyjazną atmosferę w drużynie (według najnowszych instrukcji budowania przyjaznej atmosfery w drużynie pt "Rozmowa o ciastku" - nabytych na szkoleniu na temat budowania przyjaznej drużyny). Jest to świat gombrowiczowskich Młodziaków, zamknięty w ramach dogmatów równości, bezpieczeństwa i bycia pozytywnym. Świat pustej formy i czarno-białej wizji świata, gdzie źli to bogaci, biali, mężczyźni, religijni, prawicowcy. Dobrzy to bi