Tak naprawdę trochę boję się normalnych ludzi

-

Moim głównym zainteresowaniem jest wymiana igieł, terapia substytucyjna i profilaktyka narkotykowa. Zapisałam się już nawet na konferencję. Nie mogę się doczekać. To straszne, że tak dużo osób umiera z przedawkowania. Musimy im jakoś pomóc. Mój manager czepia się, że nie zachowuję się profesjonalnie - plotę, co mi ślina na język przyniesie, przeklinam i przytulam klientów. Taka już jestem, spontaniczna i zwariowana. Dlatego przefarbowałam włosy na zielono. Dla mojego managera oni są tylko numerkami w raportach, ja widzę w nich ludzi. Czują, że jestem z nimi i potrafią mi zaufać. Prawie każdy z nich przeżył coś strasznego w dzieciństwie, byli wykorzystywani, poniżani lub zostawieni jako dzieci samymi sobie. Narkotyki zastąpiły im bliskość rodziców i pozwoliły radzić sobie z traumą. A potem zawładnęły ich życiem. Wszystko obraca się dla nich wokół zdobycia towaru. Reszta jest tylko tłem - dach nad głową, jedzenie, inni ludzie. Próbuję zrozumieć, co czują, gdy są na głodzie. Chyba to, co każdy normalny człowiek czułby nie jedząc przez kilka dni. Wszystko, każda myśl i ruch podporządkowane byłyby zdobyciu pokarmu. Ich pokarmem jest narkotyk. Substancja psychoaktywna zmieniająca chemię mózgu. Koniec końców mózg nałogowego heroinisty przypomina mózg ludzi chorych na demencję. Dlatego próbuję być z nimi na dobre i na złe. Jak starsza siostra i pielęgniarka w jednym. Są chorzy i potrzebują mojej opieki. Nie mi ich oceniać. Z nimi czuję się bezpiecznie. Wiem, że nie zrobią mi krzywdy. Tak naprawdę trochę boję się normalnych ludzi. Dlatego od kiedy pamiętam zażywam lekarstwa przeciwlękowe. Inaczej nie byłabym w stanie wyjść z domu. Zresztą całe życie opiekowałam się tatą z zespołem Aspergera. Zawsze gdy wychodziliśmy, musiał liczyć liście na drzewach. To było jego ćwiczenie mindfulness. Musieliśmy stać godzinami pod drzewem aż skończył liczenie, inaczej wpadał w szał i krzyczał. Wtedy zrozumiałam, że każdy inaczej radzi sobie ze stresem. Mama lubiła jeść. Po niej jestem puszysta, mam cukrzycę i depresję. Ale właśnie się zaręczyłam. Ślub w następnym roku. Wszystko już zaplanowane. Mój narzeczony też ma autyzm. Tak jak tata, lubi liczyć i pracuje w banku. Trudno powiedzieć, czy jest dla mnie podporą i czy mnie rozumie. Mało mówi. Gdy wraca z pracy, gra w gry wideo. Ważne, że po prostu jest. Z nim czuję się bezpiecznie.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Musimy się upewnić, że pacjent jest bezpieczny i jest mu wygodnie

-
Obraz
Pani na szkoleniu tłumaczy, że się wznosimy na wyższy poziom człowieczeństwa. Poziom, gdzie nie ma zgody na wykluczanie i wytykanie innych palcami. Wyższy poziom partnerstwa i higieny. Naloxonu i uśmiechniętych igieł. Pani mówi, że jesteśmy strzykawowymi bohaterami. Że trzeba edukować i budować relację, że to cywilzacyjna choroba duszy, Gabor Mate, Carl Rogers, Micheal Foucault. Że należy heroinistów przysposabiać w bezpiecznym robieniu zastrzyków, bo większość z nich, mimo że wykonuje to codziennie, nie ma o tym pojęcia. To pierwszy krok ku piękniejszej i oszczędnej przyszłości, bo przecież nie dość, że to słuszniejsze, to i tańsze niż leczenie zakażeń wirusami krwiopochodnymi. Jeszcze nadejdzie taki dzień, że w każdym mieście otworzą ośrodki, gdzie w przyjaznej i bezpiecznej atmosferze pacjenci będą mogli zażywać heroinę. Problemem jest wciaż stygmatyzacja i brak sterylności i to, że źle się nakłuwają i niszczą sobie żyły. Do tego używają tych samych strzykawek i przenoszą ż...
Czytaj więcej

David Hume przygląda się chłopcu i dziewczynie

-
Obraz
  Na podstawie filmu "Oslo, 31 sierpnia " - Chciałabym nauczyć się rysować i narysować obraz, który wyraziłby to, kim naprawdę jestem, chciałabym podróżować, schudnąć, kupić dom na wsi, czuć się wolna, mieć wielu przyjaciół, zasadzić drzewo, nauczyć się przygotowywać doskonałe danie, zacząć kąpiele w zimnej wodzie, pływać z delfinami, przezwyciężyć wszystkie fobie i lęki, cały dzień leżeć i patrzeć się w chmury, przebiec maraton, zobaczyć coś tak pięknego, że będę o tym pamiętała do końca życia, wygrać na loterii, mieć pracę, w której czułabym się spełniona, chciałabym się z tobą zestarzeć i czuć, że jestem zawsze przez ciebie kochana. A ty ? – piękna, młoda dziewczyna z Indonezji przerwała i zapytała siedzącego naprzeciwko niej pięknego, młodego chłopca z Bułgarii. Młody, piękny chłopiec z Bułgarii uśmiechnął się, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Chwycił dziewczynę za rękę i pocałował. David Hume przyglądał się pięknej, młodej dziewczynie z Indonezji i pięknemu, młodemu chłop...
Czytaj więcej

Pułkownik Piotrek chce zostać opiekunem piłkarza Janusza

-
Obraz
  Piotrek chce zostać opiekunem Janusza i Wendy poprosiła Janka, żeby pomógł Piotrkowi w uzyskaniu zasiłku opiekuńczego. Wcześniej trener Janek pomógł Januszowi w uzyskaniu zasiłku z tytułu choroby alkoholowej, tak że Janusz nie musi już martwić się pracą ani opłatami za mieszkanie socjalne. Janusz twierdzi, że był kiedyś wybitnym piłkarzem polskiej ekstraklasy, jednak kontuzja zrujnowała mu karierę. Teraz, mimo wysokich zasiłków, ledwo co wiąże koniec z końcem. Wendy, co prawda, zapisała go na program darmowego alkoholu, jednak racje etanolu przydzielane Januszowi z rządowych funduszy wydają się nie wystarczające. Wendy widzi jak Janusz więdnie w oczach, gdyż cały zasiłek, zamiast na jedzenie, wydaje na alkohol. Wendy tłumaczy Januszowi, że przy jego chorobie musi przynajmniej dobrze się odżywiać. Wendy jako nauczycielka „Słońca” uczy go gotować zupę warzywną. Uczy go również angielskich słówek związanych z gotowaniem zupy. Trudno jednak, żeby Janusz skupił się na nauce angielskie...
Czytaj więcej